lunes, 25 de junio de 2012

Amurrio Trail lasterketa. Crónica.

Por fin llegó el día. Me levanté bien prontito, sobre las siete de la mañana, para desayunar tranquilo. Incluso bajé al bar a tomarme un café y echar un vistazo al periódico. A las 8 me acerqué a Basauri para recoger a Guti y dirigirnos hacia Amurrio, pero enseguida tuvimos que parar. Control de alcoholemia. Aquí sí que di un buen resultado: 0,0 . Como debe ser.

Llegamos a Amurrio, aparcamos y vamos a por los dorsales. Echo un vistazo a los demás corredores, madre mía, que finos están... Volvemos al coche, nos cambiamos y a calentar. En la plaza del ayuntamiento nos encontramos con la hinchada, Pino, Artetxe, Ainara y Óscar, que nos grabarían en la salida. Ahí andaban desde bien prontito con la bota de vino...
Salgo en el segundo 23 con camiseta verde y saludando.


Vamos a la línea de salida y nos colocamos en segunda fila. "Quita, quita!! Mejor vámonos para atrás". Hiru, bi, bat,...comienza la carrera!! Enseguida dejamos el asfalto y nos adentramos en una pista forestal. Voy bastante a gusto, charlando constántemente con Guti hasta que empezamos a correr por un estrecho sendero en fila de a uno. Estamos subiendo al primer monte, el Babio, y el camino empieza endurecerse con cuestas empinadas. Miro para atrás y Guti me dice que tire hacia adelante,  llego al primer punto de control y avituallamiento situado en la cima del Babio en 35 minutos, 7 minutos mejor que el pasado sábado.

A partir de aquí tenemos unos 20 minutos de bajada y terreno favorable. Voy bajando bastante rápido, pero no es suficiente, pues unos cuatro corredores me adelantan. Miro para atrás, y en vez de ver corredores, veo que me sigue a un metro y medio un rebaño de unas cien ovejas. Al pasar por al lado de un voluntario, éste se queda flipado cuando me ve delante de tantas ovejas.

Estamos ya de camino al siguiente punto de control, situado en Agiñiga, cuando de repente escucho "Ese Arka!!" Miro hacia atrás y resulta que es Guti! Se había recuperado y estaba conmigo otra vez. Charlamos un rato, justo estamos debajo del Tologorri cuando le digo: "Mira, ahí arriba tenemos que subir", a lo que me contestó: "No jodas, joder!". El caso es que él se habia recuperado bien de la subida al Babio y subió un poco el ritmo, sacándome unos metros de ventaja. La pena fue que después de llegar a Agiñiga, según me contó Guti, se perdió y cogió mal el camino, probablemente porque había un rebaño de vacas y alguna de éllas tapaba la marca a seguir. Una verdadera lástima.

Yo, por mi parte, paré en el avituallamiento y me puse morado, un par de trozos de plátano, otro de naranja y un buen puñado de cacahuetes, además de un par de vasos de agua. Un voluntario que estaba allí me preguntó si quería que me echase sales naturales al botellín de agua, por lo que muy agradecido le pasé el botellín para que me lo rellenara. Miro el reloj y veo que ya llevamos 1 hora y 25 minutos de carrera. Otra vez a ponerme en marcha.

Ahora tocaba salvar bastantes metros de desnivel en poca distancia, hasta subir al cresterio que da acceso a la cumbre del Tologorri. Los primeros minutos entre un precioso bosque, después al aire libre. Menos mal que hacia un día espectacular para correr, de lo contrario, con un solazo de justicia lo hubiéramos pasado bastante mal. Cuando inicio la fuerte subida voy unos 40 metros detrás de tres corredores, pero la verdad es que subo a gusto y con muchas ganas. les voy recortando metros poco a poco hasta que acabo adelantándolos. En algunos puntos de la subida hay grupos de gente que me animan, lo cual se agradece un montón, y en el final había bastante gente y muy buen ambiente, amenizado con txalaparta, que aunque no me conocen no paran de animarme, lo que hace que incluso haga los últimos metros corriendo del subidón que tenía.

Llegando al Tologorri. Fotógrafo: Guillermo López Gutiérrez
Ahora tenía que recorrer todo el cresterío para llegar a la cima del Tologorri, solo serían unos 7 minutos, pero no se el por qué, pero no iba a gusto y se me hace largo, por lo que un par de corredores me adelantan. Última cuestita y ya estoy en el Tologorri (2 horas y 25 minutos aproximadamente). Delante mío, otro corredor corona y se sienta en una roca llevándose las manos a la cabeza del cansancio y/o sufrimiento. Imagino que se va a retirar.

A 400 metros de la cima otro avituallamiento. Bebo bastante agua, y otra vez plátano, naranja y frutos secos para el cuerpo. También hay chocolate, pero no cojo porque nunca me ha gustado  (que rarito soy). Empiezo a correr por la senda negra, buah!! Impresionante!! Lo disfruto, a pesar de ir ya algo molido. Comienza la bajada, y la hago apoyándome todo el rato en los talones (tengo que aprender urgéntemente la técnica de bajada). Aún así no me va mal del todo, ya que adelanto a dos corredores, que además conozco de vista. Uno de ellos es Víctor Barañano, hermano de Gaizka (4º clasificado en Hiru Handiak y 2º en La Quadra Trail, entre otros buenos resultados).

De repente veo a uno que se mete en el camino y empieza a grabar...coño, si es Artetxe!! Ahí está la hinchada animándome. Han colocado una pancarta en recuerdo del joven Iñigo Cabacas, un inocente chaval al cual la Ertzaintza arrebató la vida de un pelotazo en la cabeza. "Iñigo gogoan zaitugu. Justizia!" Creo que solo acierto a decirles que estoy roto y bebo medio botellín de Aquarius que me ofrece Ainara.
También les digo: "¿Hace cuántos minutos ha pasado Guti?", a lo que Pino me responde: "No ha pasado todavía".

Que raro...¿Tan rápido irá Guti?¿Se habrá retirado? No entiendo como en la buena subida que había hecho no le había recortado los pocos metros que me sacaba. En fin, que sigo adelante porque quería sacar el máximo de metros posibles a los dos corredores que había adelantado al inicio del descenso. Le meto zapatilla porque en teoría Maitane y mi ama van a estar en Lendoño, pero un fuerte dolor en el talón hace que pare para quitarme una piedra de la zapatilla... no hay piedra ni nada!! Así que nada, asumo que voy a tener una rica ampolla ( de hecho hoy no puedo apoyar el talón derecho).

Llego a Lendoño, otro avituallamiento, pero no están ni Maitane ni mi ama, bueno, seguro que están esperándome en la meta. Estoy ya bastante cascado y todavía me quedan 9 kilómetros. Al de tres horas noto que se me está subiendo el cuádriceps derecho...lo que me faltaba! Me doy cuenta que me quedan todavía unas gominolas y un gel, así que a zampar, por lo menos así me distraigo un poco. Víctor, un corredor de camiseta blanca y otro de camiseta amarilla me han adelantado. Bueno bueno bueno... es momento de ser fuerte. Tengo dos opciones: 1. Bajar el ritmo y que se me hagan interminables los 8 km que me quedan, o 2. Apretar y acabar cuanto antes.  Pues bien, me decanto por la segunda opción, y aunque con dolores por todo el cuerpo, veo que llevo un buen ritmo. Lo malo es que ya se abre el cielo y el calor empieza a apretar.

Cruzamos una carretera para empezar a subir un repecho. Escucho como el de la camiseta amarilla le dice a un voluntario: "Pero si ya no quedaban más cuestas...". Creo que se ha desmoralizado un poco, pues le paso fácil y voy abriendo hueco rápidamente.

Paso por al lado de unos voluntarios, me animan y me dicen que "solo" me quedan 5 km. Hago cuentas y creo que si sigo así puedo bajar de las 4 horas, así que mi moral sigue por las nubes. 7 minutos más tarde otro voluntario me dice "ánimo, solo te quedan 5 km". Ai ama!!! Jajaja, otra vez 5 km, me lo tomo con humor y sigo adelante.

Ya no levanto apenas los pies del suelo, me tropiezo, a veces doy bandazos,... Ui! Un último avituallamiento. El chico de la camiseta blanca ha parado a tomar algo, yo sigo adelante porque ya queda poco y todavía tengo algo de agua en el botellín. Casi todo es cuesta abajo, voy lo más rápido que puedo, miro para atrás y no le veo al corredor. Víctor va unos 90 metros delante mío, pero puede estar tranquilo, pues mi carrera está atrás...

Entro al asfalto, que me recibe con una cuesta hacia arriba, no paro de correr, pero con la reventada que llevo encima mi estilo debe ser de risa, vamos! ya no queda nada de cuesta, 3 metros, 2 metros,...llego arriba, miro hacia adelante y..... Ahí están Maitane y mi ama chillando y animándome en el último kilómetro!!!!! Por un momento desaparece todo el dolor, les doy un besazo a cada una y me animan a seguir hacia adelante. Le digo a Maitane que me silbe cuando llegue el siguiente corredor, no silba...así que afronto el último kilómetro tranquilo y con una felicidad desbordante, más todavía cuando unos metros antes de meta veo de nuevo a la hinchada animándome.
Aquí con un poquito de dolor dispuesto a saludar a Maitane y mi amatxu.

Cruzo la meta y una voluntaria me marca el dorsal y me da la bolsa de los regalos. Ostras!! Al cogerla, entre lo que pesa y las pocas fuerzas que me quedan, casi me caigo al suelo. Voy a juntarme con mis amigos y me doy cuenta que no puedo apoyar el talón derecho. Estoy hecho un cromo. Llegan Maitane y mi ama, besos y abrazos. Comentamos la carrera entre todos. Los amigos dicen que muchos bajaban volando por donde yo iba taloneando. Maitane que muchos llegaban rotos y fundidísimos al final,...

En meta Víctor se interesa por mi tobillo. Él también está satisfecho, pues según me comenta, nunca había hecho una carrera de estas características. Su hermano Gaizka me pregunta por la carrera, me dice: "Hoy igual no, pero mañana seguro que ya estás mirando cual va a ser tu siguiente carrera". Dicho y hecho, aver si encuentro algo para el mes de julio...

¿Y Guti? Pregunto en meta y me dicen que ha entrado unos minutos después de mi, una pena lo que le ha pasado, pero acaba también muy contento.Por cierto, ¿Os acordaís del chico que después de llegar a la cima del Tologorri se quedó sentado en una roca? Pues entró unos minutos después de mi. No le dije nada, pero me alegré un montón.

¿Mi resultado? Pues... CASI GANO!!!!! Si llego a adelantar a 169 corredores me hubiera hecho con la victoria. Por poco, pero esta vez no ha podido ser.

En cualquier caso, estoy contentísimo con el tiempo que he hecho, 3 horas y 45 minutos, una hora menos que el anterior sábado cuando hicimos la quedada.

De todas formas, ya os comentaré las conclusiones que he sacado de la carrera.

Por último mi más sincero agradecimiento a Maitane y a mi ama por la gran ilusión y emoción que me hicieron sentir al verlas en el último kilómetro, a Artetxe, Pino, Ainara y Oscar por sus ánimos antes, durante y después de la carrera, a los mendizales que se acercaron a animar a los corredores y a los organizadores y voluntarios, pues la organización de la carrera fue de diez.
Maitane, mi ama y yo después de la carrera. Una pena no tener ninguna foto de la demás hinchada.


Y muchas gracias también, al loco que se haya leído semejante tostón. Eskerrik asko.

16 comentarios:

  1. Por la ropa que llevas, tienes que ser tu el que sale en esta foto, verdad?
    https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10150964559452770&set=o.200944183354783&type=1&theater

    ResponderEliminar
  2. Aupa Arkaitz, enhorabuena por tu debut en esto de correr por el monte, yo tambien empece este año y engancha el copon.
    Bonita cronica ¿ ya has pensado en la proxima ?
    un saludo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. En agosto sí que voy a hacer otra carrera, en julio no lo tengo claro. Quizás intente reclutar a alguien para hacer la Tardets-Madeleine...

      Eliminar
  3. Zorionak!!! por la carrera (y por la crónica),
    a por la siguiente!!
    Un saludo

    ResponderEliminar
  4. Zorionak hermano!!!bien merecida la llegada a meta en un buen tiempo después de los entrenamientos que te has metido.Merecido resultado!!
    La crónica impecable,muy detallada y una narrativa muy fluida.
    Ánimo,sigue así que cada día tienes más lectores y entusiástas del deporte,sea cual sea.Un abrazo y muy bien hecho.xao!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Aupa Aitor,mila esker, aunque el tiempo comparado con otros corredores no fue muy bueno. Está claro que 4 o 5 semanas de entrenamiento específico no son suficientes. Pero bueno, logré acabar mi primera carrera, así que muy contento.

      Eliminar
  5. Vaya enganchón tenemos macho!!!! Muy guapa la crónica tio!!!

    ResponderEliminar
  6. Aupa Arkaitz!
    Zorionak por haber superado el reto y por la cronica.
    Te aptc una subidita al mugarra? Yo a partir de mañana estoy de vacances.
    Iker.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Maisu!! Que ganas de vacaciones,eh? Hablamos para la semana que viene, aver si tenemos más suerte que la vez anterior y podemos disfrutar de las vistas. Un saludo, eskerrik asko. Pero no me pongas un ritmo muy alto,eh?

      Eliminar
  7. zorionak mutil, lortu duzu. zurekin gaude. Onena zara!!! maribel

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Maribel!! Mila esker, emaitza ez zen izan oso ona, baina tira, oso ondo pasatu genuen eta pozarren bukatu nuen lasterketa. Ea hurrengoa...

      Eliminar
  8. Hola crack...soy el rebentao del Guti,pedazo crónica,la próxima carrera no pienso separarme de ti...jejje,hablamosss

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ese Guti!!! Oye, a ver si quedamos algun día de estos para entrenar. Un saludo artista!

      Eliminar